Radzimiński Marcin h. Lubicz (zm. 1750), pisarz ziemski bracławski. Był, wg Uruskiego, synem Michała, stolnika ciechanowskiego.
W r. 1729 starał się R. o ponowne uzyskanie w dzierżawę dóbr w kluczu międzyrzeckim, zwłaszcza Osin, od Czartoryskich. Był wtedy chyba deputatem i w Trybunale Kor. kadencji lubelskiej dbał o interesy Radziwiłłów. W r. 1732 był regentem grodzkim kamienieckim; otrzymał wtedy znaczne dobra. Później nie występował z tym tytułem. Nie wiadomo czy to on był posłem na sejmie 1732 r. Na sejmiku bracławskim 24 III 1733 R. jako star. tarnawacki, wybrany został na sędziego kapturowego oraz na jednego z komisarzy do ułożenia taryfy podatkowej. Wówczas wraz z innymi zrezygnował z przyznanej mu pensji 1 500 złp. Należał do zwolenników Stanisława Leszczyńskiego i na niego oddał głos na sejmie elekcyjnym 1733 r.; był wówczas deputatem do ułożenia paktów konwentów, a po elekcji do boku króla.
Sprawa udziału R-ego w konfederacji dzikowskiej jest niejasna. Podpis Radzimińskiego, konsyliarza bracławskiego, widnieje na szeregu akt tej konfederacji, ale pewne jest, że przynajmniej od 30 VII 1735 konsyliarzem był Piotr Radzimiński, miecznik nowogródzki. Możliwe, że R. też nim był i że to on wziął udział w posiedzeniach konfederacji w Jarosławiu 7 I 1735, w Krakowie 25 I t. r., w Królewcu 15 i 16 X t. r. Był chyba w Warszawie podczas obrad sejmu 1736 r., gdyż jego podpis, jako posła bracławskiego, widnieje pod „Aktami Interregni” (w dyplomie elekcji), włączonymi do konstytucji tego sejmu. Niektóre spisy wymieniały go wśród posłów na ten sejm z woj. bracławskiego, ale laudum sejmiku przedsejmowego bracławskiego nie potwierdza tego.
We wrześniu 1736 na sejmiku deputackim w Winnicy R. wybrany został na deputata na Trybunał Kor., a w listopadzie t. r. był z pewnością w Piotrkowie, gdzie «wiedział o interesach [Augusta Czartoryskiego] i należał do nich». W r. 1738 był posłem na sejm z woj. bracławskiego. W imieniu województwa żądał obradowania nad aukcją wojska «jako nam za pierwszy punkt w instrukcji podano» i odesłania innych spraw do przyszłego sejmu. Jeszcze w marcu t. r. przysięgał na pisarstwo winnickie. W r. 1740 przystąpił do starań o urząd pisarza ziemskiego bracławskiego. Uzyskał go na sejmiku elekcyjnym, zwołanym przez kaszt. bracławskiego Jana Potockiego, bez zgody wojewody. Wywołało to sprzeciwy na sejmiku w sierpniu (22 VIII i w następnych dniach). Stanisław Świdziński, woj. bracławski, zaniósł protest do grodu winnickiego i do Trybunału Kor. w Lublinie przeciwko głównym sprawcom, m. in. J. Potockiemu i R-emu. Pisarstwo ziemskie bracławskie otrzymał R. ostatecznie 10 XI 1740. W r. 1742 był prawdopodobnie obecny podczas obrad Trybunału Kor., bo w liście (z 1 VII) do Michała Radziwiłła zdawał relację z swoich poczynań w Lublinie. Dn. 26 VII 1742 uczestniczył w weselu Anny Potockiej, wojewodzianki smoleńskiej, i Franciszka Salezego Potockiego, krajczego kor. Możliwe, iż był deputatem z woj. bracławskiego na Trybunał Kor. w l. 1742–3. W r. 1744 posłował na sejm z woj. bracławskiego. Przemawiając w czasie obrad domagał się aukcji wojska. Wybrany został na deputata do sądów sejmowych. Dn. 16 XI t. r. mianowano go jednym z komisarzy do rozdziału dóbr star. winnickiego i Kaletynia, a 9 I 1745 do rozdziału dóbr Ostapkowce i jeszcze raz w sprawie Tarnopola, Kutkowa i Poniatyna. W r. 1745 był deputatem na Trybunał Kor. z woj. płockiego, a w marcu 1746 w Piotrkowie, jako pisarz trybunalski, po skończeniu kadencji wydał ucztę. W t. r. R. (będąc stronnikiem «familii») starał się o urząd pisarza grodzkiego sieradzkiego, który gwarantował posiadanie pióra piotrkowskiej kadencji trybunału. Walkę przegrał na rzecz Floriana Łubieńskiego.
Zdaniem Marcina Matuszewicza R. był «sławnym pierwej patronem trybunalskim a potem, że tak rzekę, wykrętaczem». Zofia Zielińska uznała go za stronnika «familii». Wiemy, że przez dłuższy czas utrzymywał bliskie kontakty z Radziwiłłami. Posiadał chyba dość znaczny majątek, m. in. dzierżawił star. niegrodowe Tarnawatka z Wierechaniem, Wieprzowem, Majdanami i Pankowem oraz Jeziorno w woj. bełskim. R. zmarł w r. 1750, przed 29 VII.
Uruski, XV 140; Elektorowie, s. 184; – Zielińska Z., Walka „Familii” o reformę Rzeczypospolitej 1743–1752, W. 1983; – Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876; Skibiński M., Europa a Polska w dobie wojny o sukcesję austriacką, Kr. 1913 II; Teka Podoskiego, IV 153, 159, 173, 201, 207, 210, 474; Vol. leg., VI 653; – „Gazety Pol.” 1736 nr 14 s. 316, 333, 372; nr 97 s. 164; „Kur. Pol.” 1742 nr 296, 1743 nr 345, 1744 nr 406, 412, 1745 nr 463, 1746 nr 485; – AGAD: Sigillaty 19 s. 324, 23 s. 55, 25 s. 177, 28 s. 199, 42 s. 279, 301, 333, Arch. Radziwiłłów Dz. V rkp. 296/12791 (listy R-ego z l. 1729–43), Arch. Rodziny Poniatowskich 358; Arch. Państw. w Kr., Oddz. na Wawelu: Arch. Podhoreckie Potockich rkp. X 6/2, X 6/3, X 6/4; Arch. Państw. w Tor.: Kat. II VI. 27 k. 38 (s. 82); B. Czart: rkp. 210 k. 81, rkp. 576 k. 169, 224, 369, 383, rkp. 597 k. 167, 172, 321, rkp. 583 k. 602, 777, rkp. 5779 k. 356, rkp. 5766 k. 692–696, rkp. 5927 (listy nr 33064, 33065); B. Jag.: rkp. 115 k. 633, 634.
Henryk Palkij